Podstawę prawną działań DZP stanowił art. 154 Kodeksu postępowania administracyjnego, zaś w toku sprawy – która oparła się o Naczelny Sąd Administracyjny (I OSK 718/13) – potwierdzone zostało, że przesłanką zastosowania tego przepisu może być (generalna) zmiana wykładni prawa, w tym przypadku art. 7 dekretu warszawskiego. Dodatkowo podtrzymany został także – znany z wcześniejszego orzecznictwa – pogląd, iż zmiana decyzji w trybie art. 154 Kodeksu postępowania administracyjnego może nastąpić również w sytuacji, gdy decyzja taka była uprzednio przedmiotem kontroli sądowej, w toku której doszło do oddalenia skargi na tę decyzję.
W efekcie trafnie przyjęto, że negatywna decyzja wydana na podstawie art. 7 dekretu warszawskiego podlega procedurze przewidzianej w art. 154 Kodeksu postępowania administracyjnego, w ramach której – zgodnie z art. 7 in fine tego kodeksu – interes indywidualny strony (a więc dawnego właściciela nieruchomości dekretowej lub jego następcy prawnego) korzysta z pierwszeństwa przed interes publicznym (ten ostatni zaś – jeśli istnieje – musi zostać konkretnie wskazany przez organ, z dodatkowym wyjaśnieniem, dlaczego jego realizacja uniemożliwia zaspokojenie żądania strony).
Uwzględnienie wszystkich powyższych okoliczności, podnoszonych przez DZP od początku trwania postępowania, pozwoliło finalnie na uzyskanie korzystnego rezultatu w postaci decyzji zmieniającej – na podstawie art. 154 Kodeksu postępowania administracyjnego – wcześniejsze negatywne dla naszej klientki decyzje dekretowe wydane w latach 2000-2002 (które zapadły po uprzednim stwierdzeniu nieważności odmownych orzeczeń dekretowych z początku lat 50. XX wieku).
Sprawę w imieniu DZP prowadzili Lech Żyżylewski i Piotr Gołaszewski z naszej Praktyki Nieruchomości, specjalizujący się m.in. w problematyce reprywatyzacyjnej.
Informacje na temat tej sprawy znajdą Państwo również w zakładce Media i publikacje.