Ślepa dezubekizacja i domniemanie winy

Nie cichną wątpliwości (także konstytucyjne) związane z nowelizacją ustawy zaopatrzeniowej (tzw. ustawa dezubekizacyjna - Dz.U. z 2016 r. poz. 2270), którą Sejm przyjął 16 grudnia 2016 r., obradując w warunkach dalekich od standardów parlamentarnych. Ustawa ta przewiduje obniżenie świadczeń emerytalnych i rentowych co najmniej 32,5 tysiąca osób, które pełniły służbę na rzecz totalitarnego państwa. To druga ustawa dezubekizacyjna - po ustawie z 2009 r. (Dz.U. nr 24 poz. 145) - której celem jest obniżenie tych świadczeń. W tym jednak przypadku ograniczenie jest tak drastyczne, że faktycznie dochodzi do pozbawienia prawa do zabezpieczenia społecznego (art. 67 Konstytucji RP). Za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa funkcjonariuszowi zgodnie z ustawą dezubekizacyjną należy się bowiem emerytura w wysokości o proc. podstawy jej wymiaru (art. 15c ust. 1 pkt 1).

Pytanie do TK

Zarówno ustawa, jak i działania administracji publicznej podjęte na jej podstawie rodzą wątpliwości prawne, w tym także konstytucyjne. Dotyczą one zgodności ustawy ze standardami państwa prawnego, zasadami prawidłowej legislacji, a także nieproporcjonalnego pozbawienia nabytych praw emerytalnych. Po jej wejściu w życie do sądów powszechnych wpłynęła lawina odwołań od decyzji Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji (MSWiA) obniżających świadczenia emerytalne (ok. 23 tys. spraw).

Dalsza część artykułu znajduje się na stronie Dziennika Gazety Prawnej.