Współpraca franczyzodawcy z franczyzobiorcą

Kodeks dobrych praktyk dla rynku franczyzy określa podstawowe zasady współpracy w ramach sieci franczyzowej – od jej nawiązania do zakończenia. Do jego przestrzegania zobowiązane są te podmioty, które ten dokument przyjęły.

Z dostępnych publicznie informacji (dane z 2020 r.) wynika, że w Polsce działało 1310 sieci franczyzowych i 83 tys. franczyzobiorców. Na rynku pojawiają się nowe koncepty biznesowe a zainteresowanie przystąpieniem do sieci franczyzowych jest coraz większe. Franczyzobiorcy są coraz bardziej świadomymi przedsiębiorcami, a celem franczyzodawców jest wsparcie ich w prowadzeniu działalności oraz stworzenie modelu franczyzy, który będzie przejrzysty oraz będzie uwzględniał interesy obu stron. 

Podstawy współpracy

Głównym dokumentem regulującym współpracę franczyzodawcy z franczyzobiorcą jest umowa franczyzy. Standardem rynkowym jest również przekazanie franczyzobiorcom wytycznych lub manuali, w których franczyzodawca opisuje podstawowe zasady prowadzenia biznesu w ramach danej sieci.

Umowa franczyzy jest tzw. umową nienazwaną, co oznacza, że nie ma przepisów prawnych regulujących tę formę współpracy stron, tak jak w przypadku umowy pożyczki czy umowy zlecenia. Nie oznacza to jednak, że zasady współpracy franczyzodawcy i  franczyzobiorcy nie podlegają żadnym regułom prawnym. Umowa franczyzy, tak jak każda inna nienazwana umowa, podlega ogólnym zasadom dotyczącym umów, a te są w prawie jasno określone. Kodeks cywilny reguluje m.in. kwestie dotyczące zawierania umów, odpowiedzialności za niewykonanie umowy czy zasady naprawienia szkody. Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji zawiera regulacje dotyczące tajemnicy przedsiębiorstwa. A regulacje dotyczące znaków towarowych znajdują się w Prawie własności przemysłowej. 

Całość artykułu Marty Balcerowskiej, Senior Associate i Sylwii Kucy, Senior Associate z zespołu franczyzowego, można przeczytać na łamach portalu rp.pl.