Dostęp do dokumentacji jako prawo i obowiązek

Szereg szczegółowych przepisów dotyczących udostępniania informacji publicznej zawarto w art. 23-30 Ustawy o prawach pacjenta. Stanowią one rozwinięcie wcześniejszych regulacji zawartych w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej oraz ustawie o ochronie danych osobowych.

Zgodnie z ustawą o prawach pacjenta dokumentacja medyczna może być udostępniana samemu pacjentowi, a więc osobie zwracającej się o udzielenie świadczeń zdrowotnych lub korzystającej ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez podmiot udzielający świadczeń lub osobę wykonującą zawód medyczny. Ponadto informacja ta może być udostępniana przedstawicielowi ustawowemu (np. rodzicowi, opiekunowi osoby ubezwłasnowolnionej całkowicie) i osobie upoważnionej przez pacjenta.
Dodać przy tym należy, że nawet w przypadku śmierci pacjenta, prawo wglądu do dokumentacji medycznej ma jedynie ta osoba, która została upoważniona przez pacjenta za życia. Ustawa nie precyzuje jednak formy, w jakiej ma być udzielone upoważnienie. W szczególności nie stanowi, że powinno być udzielone w formie pisemnej. Dlatego należy uznać za wystarczające udzielenie go w formie np. ustnej. Ewentualne trudności w ustaleniu, czy upoważnienie zostało rzeczywiście udzielone mogą być rozstrzygane w oparciu o wszelkie dostępne dowody, np. zeznania świadków.

Z ustawy wynika, że dokumentację medyczną mają obowiązek udostępnić wszystkie podmioty, których obowiązkiem jest przestrzeganie praw pacjentów, a więc organy władzy publicznej właściwe w zakresie ochrony zdrowia, Narodowy Fundusz Zdrowia, podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych, osoby wykonujące zawód medyczny oraz inne osoby uczestniczące w udzielaniu świadczeń zdrowotnych - zarówno podmioty publiczne, jak i prywatne, np. podmioty lecznicze niebędące przedsiębiorcami.

Źródło: www.medicalnet.pl, 14 września 2011
Całość artykułu dostępna pod linkiem: www.medicalnet.pl, 14 września 2011