Nowa definicja państwowego długu publicznego?

Problemy związane z interpretacją przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z 23.12.2010 r. w sprawie szczegółowego sposobu klasyfikacji tytułów dłużnych zaliczanych do państwowego długu publicznego, w tym do długu Skarbu Państwa

W artykule dokonano analizy nowej definicji państwowego długu publicznego oraz porównano ją z definicją sformułowaną dla potrzeb procedury nadmiernego deficytu. Doprowadziło to Autorów do wskazania niespójności definicji z niektórymi instytucjami ustawy o finansach publicznych oraz zakwestionowania sposobu zmiany definicji państwowego długu publicznego, dowodząc jego niekonstytucyjności. Autorzy postulują zatem wycofanie rozporządzenia z obrotu prawnego. Z drugiej strony, rozumiejąc i w znacznej mierze podzielając założenia, które legły u podstaw zmiany, wskazują prawidłowy sposób ich przekształcenia w normy obowiązującego prawa.

Dnia 1.01.2011 r. weszła w życie zmiana przepisu art. 72 ust. 2 ustawy o finansach publicznych1 zawierającego delegację do wydania rozporządzenia, w którym Minister Finansów ma określić szczegółowy sposób klasyfikacji tytułów dłużnych zaliczanych do państwowego długu publicznego. Nowelizacja polegała na dodaniu do treści przepisu wyrażenia „w tym rodzaje zobowiązań zaliczanych do tytułów dłużnych”. Tego samego dnia weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z 23.12.2010 r. w sprawie szczegółowego sposobu klasyfikacji tytułów dłużnych zaliczanych do państwowego długu publicznego, w tym do długu Skarbu Państwa2. Przepis § 3 pkt 2 rozporządzenia stanowi, że  publiczne tytuły dłużne zaliczane do długu publicznego obejmują m.in. kredyty i pożyczki, przy czym do tej kategorii zalicza się również umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym, które mają wpływ na poziom długu publicznego, papiery wartościowe, których zbywalność jest ograniczona, umowy sprzedaży, w których cena jest płatna w ratach, umowy leasingu zawarte z producentem lub finansującym, w których ryzyko i korzyści z tytułu własności są przeniesione na korzystającego z rzeczy, a także umowy nienazwane o terminie zapłaty dłuższym niż rok związane z finansowaniem usług, dostaw, robót budowlanych, które wywołują skutki ekonomiczne podobne do umowy pożyczki lub kredytu.

Źródło: Samorząd Terytorialny, 7-8/2011
Całość artykułu dostępna w załączonym pliku PDF