Dywersyfikacja źródeł dostaw gazu – znaczący czynnik zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego

Podstawowe założenia bezpieczeństwa energetycznego zarówno dla sektora gazu, energii elektrycznej, jak i ropy naftowej są znane: dywersyfi kacja źródeł pozyskiwania nośników energii, ciągłość dostaw i dywersyfi kacja infrastruktury, czyli inaczej jej modernizacja i rozbudowa. A jednak...

Państwa Unii Europejskiej (UE) znajdują się w odmiennych sytuacjach, co wynika z różnych wzorców konsumpcji energii, dostępu do surowców naturalnych, uzależnienia od importu (w tym od jednego źródła), działań politycznych itp. Co więcej, pojęcie bezpieczeństwa energetycznego interpretowane jest nieco inaczej w sektorze gazowym niż w elektroenergetycznym. Gaz ziemny to towar stanowiący poważny składnik polityki eksportowej niektórych krajów i jako taki wpisuje się w grę globalnych trendów popytu i podaży. Zasadniczo kwestię bezpieczeństwa dostaw gazu ziemnego należy rozpatrywać w dwóch aspektach:

a) Krótkoterminowe bezpieczeństwo dostaw – kwestia ta obejmuje stworzenie środków zabezpieczających określonych w art. 26 Dyrektywy gazowej, chroniących przed skutkami nagłych przerw w dostawach, co jest konieczne w kontekście ogólnego bezpieczeństwa systemu gazowego. Powinno to więc leżeć w gestii poszczególnych państw członkowskich, które są zobowiązane podjąć wszelkie właściwe środki regulacyjne dla zdefi niowania celów dotyczących bezpieczeństwa oraz określenia zakresu kompetencji i odpowiedzialności wśród uczestników rynku, w tym modernizacji i rozbudowy infrastruktury gazowej.

b) Długoterminowe bezpieczeństwo dostaw – zapewnienie bezpieczeństwa w tej dziedzinie powinno uwzględniać rozmaite kwestie strategiczne i geopolityczne na szczeblu UE, związane z odpowiednią dywersyfi kacją dostaw i inwestycjami umożliwiającymi zaspokojenie rosnącego popytu na gaz.

Źródło: Przemysł Zarządzanie Środowisko, 2 (15)/2010
Całość artykułu dostępna w załączonym pliku PDF