Share15 listopada weszła w życie nowelizacja ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, stanowiąca implementację dyrektywy w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Polska wprowadziła dyrektywę z ponad rocznym opóźnieniem, co należy uznać za niechlubny wynik. Tym bardziej, że państwa członkowskie miały dużo czasu na wprowadzenie stosownej ustawy i większość z nich dokonała tego zdecydowanie wcześniej niż Polska.
Wprowadzona ustawa określa zasady finansowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia leczenia polskich obywateli w innych państwach UE. Pacjenci, którzy skorzystają z przysługującego im uprawnień, po powrocie do kraju będą mogli ubiegać się o zwrot poniesionych kosztów leczenia za granicą od NFZ. Zarówno koszt zakupionych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, jak i koszt samych świadczeń zostanie im zwrócony. Dotyczy to jednak jedynie tych świadczeniach oraz produktów, które w Polsce są refundowane. Ponadto, pacjent otrzyma jedynie zwrot za zabieg jedynie do kwoty refundacji za dane świadczenie w Polsce. Koszty różnicy będzie musiał ponieść sam pacjent.
Niestety, w przypadku świadczeń, warunkiem zwrotu kosztów będzie uprzednia zgoda dyrektora wojewódzkiego NFZ. Jeżeli świadczenie można wykonać w Polsce w rozsądnym terminie, NFZ może nie wyrazić zgody na wykonanie takiego świadczenia w innym państwie.
O dyrektywie transgranicznej i pracach nad omawianą nowelizacją ustawy o świadczeniach pisaliśmy na blogu w marcu oraz w czerwcu.
O szczegółowej ocenie implementacji dyrektywy transgranicznej do polskich przepisów napiszemy wkrótce, dlatego zapraszamy do śledzenia naszego bloga.
