ShareW przypadku, gdy wybór partnera prywatnego do realizacji przedsięwzięcia PPP następuje zgodnie z art. 4 ust. 2 Ustawy o PPP (w trybie regulowanym przez ustawę Prawo zamówień publicznych) możliwe jest zastosowanie procedury dialogu konkurencyjnego. Elementem wyróżniającym dialog od innych trybów konkurencyjnych udzielania zamówień publicznych jest możliwość wypracowania optymalnych – z punktu widzenia przedsięwzięcia – warunków jego realizacji. Z korzyścią dla interesu publicznego jest takie ukształtowanie przedsięwzięcia, które, zabezpieczając interes partnera publicznego, zostanie także zaakceptowane przez pozostałych uczestników postępowania oraz instytucje finansujące projekt. Ważne jest prowadzenie konsultacji z wykonawcami w każdym aspekcie przedsięwzięcia – tak technicznym, ekonomicznym, jak i prawnym, bowiem dialog w tych obszarach może doprowadzić do zrozumienia zarówno specyfiki projektu, jak i odmiennych celów i ograniczeń stron postępowania.
Dla sektora publicznego inwestycje w PPP często dotyczą skomplikowanych projektów infrastrukturalnych, w realizacji których poszczególne instytucje nie mają doświadczenia, zarówno w zakresie budowy, jak i późniejszej eksploatacji. Często – jak w przypadku spalarni odpadów – będą to pierwsze i ostatnie inwestycje tego typu. Natomiast konsekwencje zawarcia i wykonania umowy, zwłaszcza konieczność zapłaty wynagrodzenia partnera prywatnego, będą obciążać budżety miejskie przez długie lata. Stąd, przystępując do dialogu, sektor publiczny będzie przede wszystkim dążyć do pełnej realizacji celu publicznego (na przykład zapewnienia ciągłości i najwyższej jakości świadczonych usług publicznych w zakresie zagospodarowania odpadami zgodnie z przepisami prawa) po jak najniższej cenie. Partner prywatny będzie natomiast zabiegał o jak najpełniejsze zabezpieczenie wynagrodzenia, które pokryje wszystkie jego nakłady, koszty oraz zagwarantuje zysk z tytułu świadczonej usługi. Dlatego też będzie podkreślał obszary ryzyka, związane ze wszystkimi aspektami przedsięwzięcia – zwłaszcza z finansowaniem projektu – skoro to on przez kolejne lata będzie odpowiedzialny za budowę i utrzymanie całego obiektu oraz świadczenie usług publicznych. Te cele stron nie muszą się wykluczać, wręcz odwrotnie – mogą doprowadzić do wypracowania optymalnej struktury transakcji. Sektor publiczny musi zrozumieć, że motywacją dla prowadzenia działalności partnera prywatnego jest zysk, dlatego też każde żądanie czy oczekiwanie ze strony zamawiającego, czy przeniesienie na partnera obowiązku realizacji dodatkowych zadań zostanie przeliczone na cenę usługi (nie można oczekiwać mercedesa w cenie malucha). Sektor prywatny nie może z kolei zapominać, że miasto będzie w pierwszym rzędzie ponosić odpowiedzialność publiczną przed swoimi mieszkańcami, więc wzorce biznesowe nie będą mogły zostać w prosty sposób przeniesione na model transakcji (na przykład ze względu na ograniczenia budżetowe w zakresie długu publicznego).
W praktyce, prowadzenie dialogu, zwłaszcza z kilkoma potencjalnymi partnerami, jest dla podmiotu publicznego sporym wyzwaniem tak organizacyjnym, jak i merytorycznym. Nie wystarczy tylko spełnienie przesłanek ustawowych, które nakazują między innymi prowadzić dialog z zachowaniem zasady równości. Chodzi przede wszystkim o rzetelne przygotowanie samego projektu (na przykład przeprowadzenie analiz przygotowawczych, w tym analizy prawnej i finansowej przedsięwzięcia), jak też zidentyfikowanie tych obszarów, w których sektor publiczny będzie potrzebował wsparcia ekspertów w rozmowach z sektorem prywatnym. W przypadku spalarni, chodzi nie tylko o skomplikowane kwestie technologiczne, ale specyfikę zarządzania taką instalacją, która jako „produkt uboczny” wytwarza ciepło i energię elektryczną. W konsekwencji w trakcie dialogu kwestie te – zwłaszcza w kontekście zasad wynagrodzenia partnera prywatnego – są kluczowe dla ukształtowania całej struktury prawnej projektu.
W trakcie prowadzenia dialogu przyda się umiejętność krytycznej oceny rozwiązań, zarówno własnych, jak i tych proponowanych przez partnerów w trakcie dialogu. Dlatego istotny jest wybór członków komisji przetargowej (lub doradców komisji), którzy będą mogli nie tylko udzielać wyjaśnień w imieniu instytucji publicznej, ale także elastycznie reagować na propozycje partnerów prywatnych, potrafiąc ocenić koszty i korzyści proponowanych rozwiązań. Niezbędne jest także wsparcie dla całego projektu najwyższych czynników politycznych, na przykład prezydenta miasta. Kwestia ta ma niezwykle istotne znaczenie, zwłaszcza wtedy, gdy należy podjąć decyzję w kluczowych obszarach projektu, mogących w istotny sposób przełożyć się na różne elementy końcowego zamówienia, na przykład na cenę.
Należy pamiętać, że po stronie partnera prywatnego w dialogu biorą udział fachowcy, którzy mają najwyższe kompetencje w zakresie prowadzonej działalności, i co jest naturalne – będą dążyć do ukształtowania transakcji w sposób dla siebie najkorzystniejszy. Dlatego tak wiele pracy i wysiłku musi włożyć podmiot publiczny, aby móc – przygotowując ostateczną dokumentację przetargową po zamknięciu dialogu – świadomie wyważyć interesy stron, koszty i korzyści proponowanych rozwiązań, aby ostateczny kształt transakcji nie okazał się ani nieakceptowalny dla uczestników postępowania (brak konkurencyjnej oferty) ani w efekcie zbyt drogi dla podmiotu publicznego. Jednakże korzyść dla strony publicznej – pomimo jej zdecydowanie większego niż w wypadku innych postępowań zamówieniowych zaangażowania – jest zauważalna. Jest nią przede wszystkim możliwość optymalizacji przedsięwzięcia, w tym dopasowania go do wymogów rynkowych oraz dokonania optymalizacji kosztowej. Niezaprzeczalnym atutem dialogu jest także możliwość ukształtowania ostatecznych warunków realizacji projektu po konsultacjach z praktykami biznesowymi.
