ShareWyrokiem z dnia 17 stycznia 2011 r. wydanym w składzie 7 sędziów Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził dotychczas dominującą linię orzecznictwa wojewódzkich sądów administracyjnych, zgodnie z którymi o przeznaczeniu terenów niezabudowanych, a w konsekwencji o właściwej stawce VAT dla sprzedaży takich terenów decydujące są, w pierwszej kolejności miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a gdy plan taki nie został uchwalony, wypis z rejestru gruntów. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wskazujące odmienny wariant zagospodarowania danego gruntu nie stanowi decydującej przesłanki dla odmiennego opodatkowania gruntu.
W rozstrzygnięciu NSA wskazał, że Ustawodawca nie wprowadził do krajowego aktu prawnego definicji terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę. W konsekwencji, Sąd wskazał na konieczność dokonania stosownych kroków legislacyjnych, natomiast w kontekście bieżących rozstrzygnięć wskazał na konieczność posłużenia się art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, które nawiązuje do sposobu określenia podstawy opodatkowania. Na gruncie przepisów tej ustawy podstawę m.in. w zakresie określenia podstawy opodatkowania stanowią rejestry gruntów.
Ponadto Sąd wskazał, iż na gruncie Ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym uchwalane są plany zagospodarowania przestrzennego stanowiące akty prawa miejscowego. Sytuację nieruchomości, w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego może kształtować decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Dopiero w przypadku braku planu miejscowego oraz decyzji, należy oprzeć się na rejestrze gruntów, jako jedynym dostępnym kryterium przeznaczenia terenu. Jednocześnie Sąd uznał, iż powołanie się na przeznaczenie gruntu zaproponowane w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stanowiłoby na gruncie wykładni prokonstytucyjnej niedozwoloną wykładnię rozszerzającą
